Ona ne olduysa, o ıssız ve çok tuhaf gecede oldu. Oldukça uzun bir yolculuğa çıkmıştı, ama yanına hiçbir şey almamıştı. Üzerinde teninden başka hiçbir giysi yoktu. Kim olduğuna, nereden gelip nereye gittiğine ve bu yolculuğa niçin çıktığına ilişkin hiçbir fikri de yoktu. Sanki hafızasını kaybetmişti. 

    Karanlık, soğuk, sessiz ve kokusuz bir sokakta ağır ve ürkek adımlarla yürüyordu. Bu tedirginliğine iki zıt duygunun çelişkisi de eşlik ediyordu. İlki umut, ikincisi korku. Yolun sonunda bir ışık bulabilmenin umudu ile hiç ışık bulamamanın korkusu arasında gidip geliyordu. Bu ürkütücü karanlık çok kötüydü, korkuyordu, mutsuzdu...

    Gelişim sürecinde, sürekli değişime uğrayan insan ruhunun, bulanıp durulması ne zamana kadar devam edecekti? Rahman'ın aynası olana kadar...